Mucize Gerçekten Varmış:)

Hep duyduğumuz o "Anne olunca anlarsın" cümlesinin ne kadar doğru olduğunu geçtiğimiz 2,5 ayda çok net anladım. 

Hayatımız ilerlerken başımıza gelen olaylar, isteklerimiz, istemediklerimiz, keşkelerimiz, sevinçlerimiz, umutlarımız derken bir hengame içinde yaşıyoruz. Ara sıra "bir mucize olsa keşke" diyoruz evrene gönderiyoruz ve devam ediyoruz. Belki de mucizeler gerçekleşiyor onun bile farkında varmıyoruz çünkü hayat koşuşturması bizi içine o derece çekmiş durumda. 

Şimdi bu diyeceğimi sadece anne olanlar anlayacaktır belki ama mucize gerçekten varmış.:)

O minik bedeni kucağına alıp, gözlerine bakıp, pamuk tenine dokununca insan anlıyor. 

Böyle bir duygu böyle bir sevgi olamaz. İddia ediyorum O-LA-MAZ!!!!!

Bambaşka bir duygu.

Allah isteyen herkese nasip etsin inşallah. 

Ben hep "herkesin çocuğu olmak zorunda değil, bazı insanların hatta olmamalı, çocuk şart mı ki" derdim gerçekten. Hiçbir zaman hemen çocuk yapalım demedim, demedik. Zamanı gelince hayırlıysa bizim için olur zaten dedik, olmazsa da üzülmeyeceğiz dedik. 

İyi ki olmuş.

Beni yanlış anlamayın nolur, sen nereden bileceksin hiç çekmedin ki diyebilirsiniz haklısınız!

Ona bir şey diyemem doğru. 

Ben negatif bir insanım normal hayatımda. Hatta Nazo sürekli bu durumumdan şikayet eder. Sadece bu konuda negatif olmamıştım. Acabalarım olmadı. 

Neyse konudan konuya atladım.
Kısaca mucize var, inanalım, bekleyelim ve farkına varalım derim. 

Peki ya şu halim, Şok:)